- Κέινς, Τζον Μέιναρντ
- (John Maynard Keynes, Κέιμπριτζ 1883 – Φερλ, Σάσεξ 1946). Άγγλος οικονομολόγος. Μέλος της βρετανικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη των Βερσαλιών, παραιτήθηκε για να γράψει ένα έργο, στο οποίο υποστήριζε πως ήταν αδύνατον να λειτουργήσει το σύστημα των πολεμικών επανορθώσεων που προέβλεπε η συνθήκη ειρήνης. Το 1936 δημοσίευσε το κύριο έργο του Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος (The General Theory of Employment, Interest and Money), που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην εξέλιξη της νεότερης οικονομικής σκέψης. Με αφορμή τη μεγάλη ανεργία που μάστιζε την Αγγλία κατά την περίοδο ανάμεσα στους δύο Παγκοσμίους πολέμους, ο Κ. έκανε τη διαπίστωση, αντικρούοντας τους οικονομολόγους της κλασικής σχολής, ότι η πλήρης απασχόληση δεν εξασφαλίζεται αυτόματα από τις αυτόνομες δυνάμεις της αγοράς, ενώ υποστήριξε ότι μπορεί να υπάρχει ανεργία όχι μόνο παροδική αλλά και χρόνια. Επίσης, δεν περιόριζε την ανάλυσή του μόνο στον χώρο της επιχείρησης, αλλά λάμβανε υπόψη του ολόκληρη την κοινωνία και αντιμετώπιζε το οικονομικό πρόβλημα σφαιρικά. Οι κλασικοί είχαν αγνοήσει το πρόβλημα της ζήτησης, πιστεύοντας πως η παραγωγή δημιουργεί πάντα τις διεξόδους της. Στην πραγματικότητα, το εισόδημα που εισπράττουν οι συντελεστές της παραγωγής διανέμεται σε τρεις προορισμούς: κατανάλωση, επενδύσεις και αποθησαυρισμό, από τους οποίους μόνο οι δύο πρώτοι δημιουργούν την πραγματική ζήτηση. Όμως, οι ανεξάρτητες μεταβλητές που καθορίζουν το σύνολο της ζήτησης –και επομένως το επίπεδο της παραγωγής και της απασχόλησης– είναι η τάση για κατανάλωση, η τάση για επένδυση –η οποία εξαρτάται από τη σύγκριση της οριακής απόδοσης του κεφαλαίου με το ποσοστό του τόκου–, η προτίμηση της ρευστότητας και η ποσότητα του κυκλοφορούντος χρήματος. Στην προοδευτική μείωση της τάσης για κατανάλωση και της οριακής απόδοσης του κεφαλαίου, καθώς και στην αυξανόμενη προτίμηση της ρευστότητας, ο Κ. διέκρινε τα αίτια της χρόνιας ανεπάρκειας της ζήτησης και της μόνιμης ανεργίας. Η λύση που πρότεινε ήταν μια νομισματική πολιτική η οποία να προωθεί τη ζήτηση (με αύξηση μισθών και φορολογία που να ευνοεί τα χαμηλά εισοδήματα) και τις επενδύσεις (χαμηλό επιτόκιο, δημόσιες επενδύσεις, προστατευτισμός).
Dictionary of Greek. 2013.